Zatańczę w modlitwie ...

nie będę  czekać końca nocy

sięgnę myślą wysoko

jak ręką

ściągnę najjaśniejszą gwiazdę z nieba

czas już obudzić dziecko śpiące we mnie

wszak powiedziałeś dawno temu

że chcesz je powitać

niechaj tam sobie księżyc senne bajki mruczy

powieki srebrem złudzeń posypuje

czas dnia wyglądać

czas otrzepać z kurzu spódnicę dzieciństwa 

suto marszczoną

zamaszystą światłem

odtańczę  w niej przed Tobą 

moje ziemskie szczęście

tak jak to robiłam kiedyś 

przed tatą i mamą

Bolesław Leśmian - "Topielec"

 

Łatam moje życie jak stary wysłużony sweter ...

 

Jakie tam chwilo trwaj ...

Kluczem żurawi otwieram kolejną porę roku

a rozpędzony czas szumi w uszach przewrotnym chichotem
jakie tam chwilo trwaj
gdy zabiegany dzień potyka się o następny
noc zapomniała po co nadchodzi
nie wymazuje już snem zmęczenia
gonitwa myśli
gonitwa słów
by zdążyć
by nadążyć
by przeżyć
sama się sobie dziwię
że jeszcze potrafię spojrzeć na moment w niebo
i kluczem żurawi zamknąć koleją porę roku

Sprawy niedokończone

zaległe listy
w sercu już napisane
ale żadne ich słowo nie tknęło papieru

spychane do niepamięci prawdy
ważne dla dnia jutrzejszego
od których dzień dzisiejszy opędza się
jak od uprzykrzonej muchy

nie wybaczone winy
bezowocne spory
czekają na uśmiech lub podanie ręki

uczucia nie dopięte na ostatni gładki guzik

tracą na wartości z przeterminowania

w ślad za rozleniwioną myślą
rozłażą się w nicość
nie ubrane w czyny marzenia i plany

sprawy niedokończone

niedomknięte drzwi 

trzaskające w ciszy nocnej lękiem 

przed umykającym czasem

Żegnam jesień, bo zima zagościła już na dobre ...

 Dopiero co było tak:

A dzisiaj ...

Falowanie czasu ... ( z cyklu Myśli z kątów wymiatane)

Noc rozjaśniła się dniem w słonecznym blasku, 

by zaraz zgasić go wieczoru zmierzchem. 

Czas nie upływa, lecz faluje natężeniem światła. 

W tym falującym rytmie urodziłam się, żyję i umrę ...

rozebrałam modlitwę ze słów

rozebrałam modlitwę ze słów

oczyściłam z nich serce i myśli

stoję przed Tobą w ubóstwie milczenia

jak drzewo pokorne szelestem

ostatniego wysuszonego przez jesień liścia

przechodzą przeze mnie

przechodzą przeze mnie jak przez szeroko otwartą bramę

a ja jestem już tylko wąskim korytarzem

niewielką przestrzenią

w której tysiące kroków i kroczków

wydeptało niespokojny wzór

na niecierpliwie kurczącym się czerwonym mięśniu

zamykam się w sobie 

uchylam okno zmęczenia

Między mrokiem a światłem (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane)

między mrokiem a światłem

a wtedy słońce objęło mnie światłem

i zrozumiałam

znów wracam do świata moich marzeń

gdzie szczęście wplata się w ludzkie istnienia

jak barwna nitka w zgrzebną tkaninę

do miejsca w którym radość życia

kołysze w ramionach miłość

swoje ukochane dziecko 

tak długo przebywałam w krainie mroku

tyle tam twarzy uwięzionych w smutku

nie umiałam ich odkryć dla siebie

zamknięta chłodem serca

cierpliwie czekałam na powrót

zabijałam czas pytaniem

kto skazał mnie na tę wędrówkę

między ciemnością i światłem

kto obdarzył niechcianą rolą Persefony

odpowiedź nadpłynęła gorzkim echem

ty sama ... sama ... sama ...

2002 r. 

Resztki - z cyklu Rozmowy z Bogiem pomiędzy wierszami

 RESZTKI

być może kiedyś
ale tylko być może
wrócimy tutaj pozamiatać resztki
okruchy zwietrzałego życia

Bóg jak to Bóg czasem przymyka oko
i uchyla nieco drzwi ostateczne
(taka chwila w rozmiarze boskiej łaskawości)

byle się wtedy zbytnio nie rozglądać
nie rozgadywać nad zieloną nitką trawy
zebrać co swoje w małą garstkę

rozrzucić na cztery strony wieczności

Ciągle to robię ... (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane)

ciągle to robię

zgłębiam filozofię mrówki

sunącej cierpliwie miejskim chodnikiem

zagubionej swą małością

w zgiełku miasta

Niepokorne drzewo (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane )

 niepokorne drzewo

gwałtowny podmuch wiatru

zburzył dostojeństwo lasu

rozszumiały się liście w gałęziach

zamigotało w półcieniach słońce

z miłością przytulam się do drzewa

odpycha mnie szorstką korą

przeszkadzam mu w byciu sobą

moim niespokojnym człowieczeństwem

Józef Baran - Oni dosłownie widzą księżyc ...

Oni dosłownie widzą Księżyc

w Boga wierzą dosłownie

dosłownie patrzą sobie w oczy

żyją dosłownie

bez jednej przenośni

w nich się odbija każda rzecz

jak w kieszonkowym lusterku

każdy grosz każdą śrubkę

każdy trybik miasteczka

wypisany mają na twarzy

ach jacy śmieszni

jacy anachroniczni są

gdy tak dokładnie

z ołówkiem w ręce

przykurczeni wyliczają się

z każdego nieprzewidzianego

marzenia

gdy tymczasem

ponad nimi rozrzutnie szumi świat

jedna wielka metafora

Giza (z cyklu - Pozdrowienia z podróży )

mała arabska dziewczynka
wciska mi do ręki
cztery malutkie skarabeusze
one dolar only
woła śpiewnym głosem
one dolar
kupuję je dla radości
jaka zakwita w jej wilgotnych
kryjących egipskie tajemnice oczach

do dziś noszę w sercu 

obraz rozjaśnionej uśmiechem 

śniadej twarzyczki

gdzieś w tle
pod rozgrzanym do białości niebem
mignęły mi piramidy
i staruszek Sfinks

Giza, 2000 r.

Ryszard Kapuściński - Życie jest z przenikania ...

           ***

Korzenie mają kierunek pionowy
znikają w ziemi
zagłębiają się drążą
ich byt niewidoczny i ciemny
próbują rozsunąć ziarnka piasku
kamienie skały
przeniknąć lawę i minerał
wyrzucone na powierzchnię
bezczynne
usychają
ich sękate palce wyciągnięte do nieba
ich modlitwa splątana i nieprzetłumaczalna
doświadczenie korzenia:
życie jest z przenikania w głąb

W powodzi chmur ...

 

Aldona Borowicz - Stara kobieta pisze donos z raju

Stworzyła mężczyźnie ogród w którym się nudził

Nie znał kwiatów Nigdy nie pytał o ich nazwy

Nie zachwycał go kształt ani barwa hortensji

co zwykle zmieniała kolor różowy na niebieski

Kiedyś klęczała przed nią prosząc Najwyższego

by dał im chęć trwania w czterech porach roku

Jednak od lat przychodzi tu sama

by zagłuszyć myśli kosząc trawnik

bo mężczyzna woli wirtualny świat

Ona tu wraca do lip na polanie

i z dala od zgiełku obserwuje szybowce

spadające na poszarzałą trawę

niczym łabędzie spragnione wody

Gdy pod śliwą kurczy się cień przelatującej sroki

jest jedną z tych roślin oczekujących na deszcz

Uwięziona w swoim wnętrzu pije piwo i płacze

A na gałęzi niepozorny rudzik wskrzesza życie

Mężczyzna ogląda współczesne hurysy

w ogrodach ziemskich rozkoszy

Kochana Poetko, Przyjaciółko, mieszkamy tak daleko od siebie, ale Twoje tomiki są zawsze  blisko mnie ❤️ A ten wiersz zagościł na stałe w moim sercu ❤️

Uczę się siebie (z cyklu- Myśli z kątów wymiatane)

uczę się siebie

w głębokim snie

odkrywam tajemnice swej osobowości

wolna od nakazów i zakazów

naga w uczuciach jak mnie Pan Bóg stworzył

uczę się siebie od nowa

myśli niejasne

jeszcze nieodkryte na jawie

płyną swobodnie ku prawdzie o mnie

Józef Baran - "Światy" (nieustannie zachwycają mnie słowa tego wiersza)

 

Światy

można być

w kropli wody

światów odkrywcą

można wędrując

dokoła świata

przeoczyć wszystko

Dziękuję Poeto ❤️  Twoja poezja towarzyszy mi już blisko 40 lat, 

jest mi zawsze bliską przyjaciółką ❤️

Karygodny sposób na smutki (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane)

karygodny sposób na smutki 😉

tak

przyznaję się do winy

to ja ukradłam tęczę z nieba

wstawiłam ją do wazonu

w zacienionych smutkiem chwilach

przypomina mi

że już za moment

świat tryśnie wszystkimi jej kolorami 

Boski seans filmowy ;) (z cyklu - Pielgrzymowanie myślą, słowem, drzewem, czyli rozmowy z Bogiem pomiędzy wierszami ...)

boski seans filmowy ;)
 

siedzisz w wygodnym fotelu
i jak niekończący się film
oglądasz Panie Boże swój świat
odbity w lustrach naszych myśli

zmienność i niepewność ludzkich uczuć
malują na twej twarzy pobłażliwy uśmiech

i tylko czasami

udaje nam się zadziwić cię

tak bardzo
że zapominasz sięgnąć ręką

po kolejną garść prażonej kukurydzy

Mykeny (z cyklu - Pozdrowienia z podróży)

W mieście z kamieni złoconych południowym słońcem,

siedzę cichutko, by nie spłoszyć w myślach, 

niesionych wyobraźnią  głosów i obrazów. 

A pod moimi stopami ziemia oddycha historią starą jak świat ;)

Mykeny, 2003 r.

Deszcz (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane)

deszcz

rozpłakały się chmury rzęsistym deszczem
mokry wiatr przygnał tęsknotę za słońcem
zupełnie niepotrzebnie 
zawsze noszę w sercu
skrawek pogodnego nieba

(tak na wszelki wypadek 😉)

Wiersz Ryszarda Kapuścińskiego, pisany tak dawno, jakże mocno wybrzmiewa w naszej, dzisiejszej rzeczywistości ...

 

Ekologia

A kiedy już ugrzęźniemy w koleinach polskiej drogi

to znaczy
gdy ugrzęźniemy na dobre w piaskach historii
i nawet popędzane batem konie naszych marzeń
nie będą zdolne uczynić ni kroku
nie przeklinaj nieba ani ziemi
nie potępiaj świata ani losu
popatrz
ptak leci
szumi las
ścieżką wędrują żuk chrząszcz i biedronka

życie trwa
istniejemy

Naznaczeni kruchością (z cyklu - Pielgrzymowanie myślą, słowem, drzewem, czyli rozmowy z Bogiem pomiędzy wierszami ...)

 

naznaczeni kruchością ...

naznaczeni kruchością sumienia

i łatwością grzechu

zbudowaliśmy świat z cegiełek lęku

przed karzącą ręką losu

prawdziwa fascynacja życiem

wyniosła się w odległe rejony fantazji

trudno namówić ją do powrotu

Wenecja (z cyklu - Pozdrowienia z podróży)

 

Wąskie uliczki Wenecji otulone melancholią wieczoru. 

Sklepiki rozjaśnione kolorowymi lampkami. 

Zostawiłam tam odbitą w wystawowej szybie swoją twarz. 

Wśród wielu innych masek nareszcie nie czuje się samotna.

Wenecja, 2003 r.

z ręką na klamce ... (z cyklu - Myśli z kątów wymiatane)

 

 z ręką na klamce ...

już z ręką na klamce

ale jeszcze w myślach

przekraczam kolejne wewnętrzne granice

i bagaż podróżny troskliwie przeglądam

przeżywając na nowo i nieba i piekła

już z ręką na klamce

ale jeszcze w myślach

uwalniam się od tego

czego zabrać nie chcę

i snem okrywam żale za tym

czego wziąć nie mogę

jeszcze z ręką na klamce

a już w myślach próbuję wymknąć się

w rejony Czasem zakazane

z ręką na klamce

ciągle po tej stronie drzwi ...

Z cyklu - Pielgrzymowanie myślą, słowem, drzewem, czyli rozmowy z Bogiem pomiędzy wierszami

Drzewa... 

Choć pozostają wciąż w tym samym wyznaczonym korzeniami miejscu, niestrudzenie wędrują porami roku do Ciebie Boże, oddając swój hołd barwą liści, zapachem kwiatu, ciężarem owocu.

Jest cicho, bardzo cicho w osieleckim sadzie. Skupiam się na myśli, która zmienia wyciągnięte do nieba ręce w gałęzie. Poddając się prawom natury skóra tężeje w delikatną korę, łaskoczą młode pędy, liście ...

Spójrz, to moja modlitwa. Najprostsza modlitwa pod słońcem. Kołysze mnie, łączy z Tobą, wypełnia spokojem. Zasypiam. Śni mi się, że jestem człowiekiem i siedzę w sadzie zapatrzona w drzewa. Jest cicho. Tak cicho i spokojnie, bo nawet wiatr zastygł  w bezruchu wsłuchując się w mój sen.

Agnieszka Osiecka - "Zesłowiczenie"

Dzisiaj 26 rocznica śmierci Agnieszki Osieckiej, mojej ukochanej Poetki ❤️

Zostawiła po sobie około 2 tysięcy wspaniałych tekstów. Poniżej jeden z moich ulubionych, wiersz  "Zesłowicznie"

Nie przychodź do mnie życie zbyt często

do serca jak do drzwi nie łomocz

nie zmieniaj fantazji w szaleństwo

i Boga nie wzywaj na pomoc.

Nie snuj się za mną, nie pętaj,

w zmyślonych paryżach mnie zgub,

niech zasnę jak żaba zaklęta

ze studnią rozpaczy u stóp.

Ty nie budź mnie, życie, jak kapral,

po nocach pod oknem mi nie wyj,

niech srebrna śpiewa mi harfa

i złoty depce mnie trzewik.

Ucieknę, gdzie czary, gdzie mary,

przebiegnę ci drogę jak kot,

pochowam się w stare zegary

i w śpiewki - przelewki wśród psot.

Ja wolę, jak rentier, na tyłach

podmiejską cepelią w dal kwilić,

niż frunąć na ciężkich skrzydłach

i ginąć na pierwszej linii.

Zbuduję ci, życie, psią budę,

a sama się rzucę w łan baź,

niech drapie mnie w sztuczny podbródek

z cukierków zrobiony mój paź.

Ty nie strój mnie, życie, w koronę,

do ręki nie dawaj mi berła,

nie wciskaj swej mordy skrwawionej

w to miejsce po starych perłach.

Ty przyjdź do mnie kiedyś nad ranem,

ze śmiercią jak z panną pod rękę,

i podaj mi czarny atrament

na śmieszną ostatnią piosenkę

Staniemy tak sobie jak w lustrach

ty - moje życie, i ja,

i może to będzie szósta -

a może przejedzie sto dwa...

"Niebrzydka z was dwojga jest para" -

śmierć powie ścierając z nas kurz.

Ja na to powiem: "Sen, mara"...

A życie: "już".