Któż mnie rozbije na tęczę

Mniej więcej w wieku 15 lat oprócz nałogu czytania dopadła mnie nagła i nieprzemijalna miłość do poezji. Na pierwszy rzut wzięłam się za Pawlikowską - Jasnorzewską, potem dołączył do niej Tuwim. A potem ?

Potem to już cała dłuuuga lista. Nigdy nie kierowałam się modą na kogoś,  czytałam wszystko co mi w duszy zagrało. Do dziś półki zalegają tomiki do których już nie zaglądam, ale też jest wiele zbiorów wierszy, z którymi związałam się na całe życie.

Dzisiaj w nocy miałam śmieszny sen. W ślad za przedziwnym ciągiem zdarzeń jak to we śnie bywa, nieistotnych w sumie, bo zamglonych przebudzeniem, znalazłam się na jakimś spotkaniu pod tytułem konkurs recytatorski J.

Istotnym momentem tego snu stał się fakt, że nagle postanowiłam w nim wystąpić z wierszem Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej – Barwy. Obudziłam się z ostatnim wersem na ustach.

Oto jest fiolet

drzewa cień idący żwirem

fiolet łączący miłość czerwieni z szafirem.

Tam brzóz różowa kora i zieleń wesoła

a w jej ruchliwej sukni nieb błękitne koła.

A we mnie biało, biało cicho jednostajnie

bo noszę w sobie wszystkich barw skupioną tajnię.

O, jakże się w bieli mej białości męczę

chcę barwą być - a któż mnie rozbije na tęczę.